Dominica

Dominica 16-12 tot 19-12

Toen Dominica al een grote vlek aan de horizon was moesten wij nog even de buitenkluiver vervangen, daar zaten 3 scheurtjes in door het klapperen van het zeil. Het was best een moeilijke klus en we hebben er ook een tijdje over gedaan. Maar vanuit het kluivernet zagen we de kust van Dominica toch wel het best van iedereen; palmbomen, stranden, gekleurde huizen, het was echt mooi om te zien. Na nog een paar uurtjes langs de kust van Dominica te hebben gevaren voeren we met ondergaande zon de baai van Portsmouth in. We werden meteen aangesproken door verkopers die in bijbootjes langs kwamen: Welcome in Dominica! De kust van Dominica heeft niet veel witte stranden, Dominica is meer een tropisch eiland met veel groen. Verder is Dominica een van de minst toeristische eilanden van het Caribisch gebied. Er zijn geen grote resorts en maar weinig steden.

Dominica, toen we aanvoeren.

Toen we eindelijk in de baai lagen, werd het anker neergegooid en de bijboot naar beneden getakeld. We mochten nog even avond zwemmen, in het water zwommen wel die avond zogeheten zeenaalden. Een soort vissen die s ’nachts agressief konden worden, best een paar mensen werden door deze zeenaalden gestoken en kregen een huiduitslag.

De dag erna hadden we weer een grote schoonmaak, toen we klaar waren mochten we met de bijboot nog even Portsmouth in. We kwamen aan op een strandje en werden begroet door een inwoner. De mensen daar zijn heel vriendelijk. Op het strand waren palmbomen, bananenbomen en kleine shopjes.

Een van de enige witte stranden in Dominica

Qua huizenbouw merkte je wel dat de mensen daar een stuk minder rijk zijn. Een bewoner vertelde ons waar de Mainstreet was, deze was vlak naast het strand gelegen. Overal langs de Mainstreat stonden vrouwen fruit te verkopen en de winkels waren vooral supermarkten en bakkers. Er waren op het strandje een paar barretjes waar je wat kon eten en drinken. Bij een van de barretjes was er ook internet en de meeste hebben daar nog even van internet genoten.

Een van de shopjes op het strand

Mijn mobiel is tijdens de oversteek kapot gegaan dus ik heb maar een beetje op het strandje gezeten. Daarna gingen we terug naar de boot omdat we die avond alweer naar Roseau gingen varen. De volgende dag gingen we namelijk naar de Boiling Lakes in het zuiden van het eiland. Tijdens onze tocht naar Roseau hielden we een BBQ aan dek.

De volgende morgen stonden we vroeg op om naar de Boiling Lakes te gaan. Toen iedereen klaar stond aan dek met zijn spullen, werden we met zijn allen met de bijboot naar de kant gebracht. Daar moesten we wachten op onze gids, Seacat, voor de komende 2 dagen. Er kwamen twee busjes die ons ophaalde en die brachten ons naar de voet van de berg. Tijdens de busreis stopte de chauffeur op meerdere plekken zodat Seacat even uit kon stappen om eieren en lunch te halen. We reden met het busje door een stuk regenwoud en waar we niet meer verder konden stapten we uit om de rest van het stuk te gaan lopen. Het was een tocht van 4 uur door het tropisch regenwoud om boven bij de Boiling Lakes te komen. Het was overal zo mooi en groen.


Het gebied waar we doorheen liepen met in het midden the Valley of Desolation en linksboven daarvan de zwaveldampen van de Boiling Lake.

Onze eerste stop was bij de rivier, daar aten we grapefruit en sinaasappel uit de jungle. Daarna liepen we een stuk verder door het regenwoud, het werd steeds groener en dichter. Na een tijd lopen kwamen we aan bij het hoogste punt van het eiland. Vanaf daar zagen we de bergen van Martinique, het eerste eiland ten zuiden van Dominica liggen. We konden over alles heen kijken. De gids deelde hier zijn zelfgemaakte sap uit. We liepen daarna een stuk naar beneden naar de Valley of Desolation. Vanaf daar zagen we de zwaveldampen al omhoog komen, en roken we al de zwaveldampen. Daar aangekomen zagen we een kale vlakte met borrelende beekjes waaruit zwaveldampen opstegen. De gids had een tas eieren die hij in het kokende water legde om te koken. Na 10 minuten kwamen deze eieren er met een zwarte schil uit, ze smaakte precies zoals normale eieren.


De zwarte eieren die we hebben gegeten.

De grond daar was ook grotendeels van klei en daar zaten veel voedende stoffen in, daarom smeerde hij het op onze gezichten. Eenmaal aangekomen bij de grens van de Valley moesten we nog een stuk door het regenwoud lopen om bij de Boiling Lake aan te komen. We maakten ook een stop om vers regenwater water vanuit de grond te drinken. Het was nog best een stukje lopen naar de Boiling Lake, toen we uiteindelijk bij de Lake aankwamen zagen we eindelijk hoe groot het echt was. Vervolgens kregen we lunch: gefrituurde bananen, makreel en tomatensalade. We maakte ook groepsfoto’s met de Lake op de achtergrond. Na die pauze begonnen we aan de terugreis. We liepen precies dezelfde route terug als heen. We liepen dus weer terug richting the Valley of Desolation. Op weg daar naar toe zijn we gaan stoppen om te zwemmen. We zwommen in een sloomstromend riviertje. Waar je in ondiepe poeltjes kon gaan liggen, om vervolgens via een waterval door te gaan naar de volgende.


Dit is waar we hebben gezwommen

Na die verfrissende duik liepen we door weer de berg op. Dan weer de berg af, met een stevig tempo die we helemaal doorzette naar beneden. We kwamen als een van de laatste groepen beneden omdat we als langst hadden gezwommen. Helemaal beneden gingen we weer zwemmen, dit keer gingen we zwemmen in grotten waar ook een deel van de Pirates of the Caribien zijn opgenomen. De grot was heel indrukwekkend van binnen aan het eind van de grot stroomde een waterval en sommige herkende de grond inderdaad echt van de film.


De grot van de buitenkant

De volgende dag stonden we weer met zijn allen op de kade te wachten voor de bus. Deze keer gingen we naar de Rastafari’s. Een manier van denken, een manier van leven waar een groep mensen echt in geloven, je hebt door heel het Caribisch gebied deze mensen. Ze leven heel onafhankelijk en ze komen bijna nooit in de stad. Bob Marley was bijvoorbeeld ook een Rasta. Seacat kwam die dag weer met dezelfde busjes als de vorige dag en we reden weer een stuk door Dominica heen, het was best mooi om een uur door Dominica heen te rijden zo zie je toch veel meer van het eiland. Onderweg stopten we meerdere keren, een keer om van het uitzicht over het regenwoud te stoppen maar ook een keer om verse vruchten uit bomen te proeven. Seacat wist precies wat alles was en welke giftige delen we niet konden eten. Tijdens het rijden plukte Seacat uit een boom een tak laurierbladeren, we mochten allemaal ruiken en een stukje proeven. In Nederland verkopen ze dat gewoon in de supermarkt. Ergens anders stopte Seacat om even een stukje chocolade en Dutch lady melk te halen. Het was gemaakt van pure cacoa. Van de Rastafari’ s had ik echt een hele andere verwachting, we kwamen aan bij een zelfgebouwd hutje, het hout was uiteraard geverfd in de kleuren rood geel groen, en de Rastafari’ s zelf hadden uiteraard Rasta haar. De leider van de groep, Moses, werden we meegenomen om aan het land te werken, we moesten aardappels uit de grond halen, vruchten voor de saus plukken en sinaassappels uit een boom pluken. Een andere groep moest weer verse kokosnoten uit een boom halen. Toen we terugkwamen met alle ingredienten voor het middageten gingen de rest van de groep weer met Seacat mee om naar de Victoria Falls te gaan. Ik had de vorige dag mijn knie overbelast dus ik kon jammer genoeg niet mee. Ik heb in de tussentijd met een andere geblesseerde op de rest van de groep gewacht, we hebben de Rasta’s geholpen met het middageten en we hebben wat meer van het dorp gezien.


Deze Rasta auto heeft zijn beste tijden al gezien

Ik hoorde van de anderen dat het heel mooi was om te zien en dat het heel indrukwekkend was, daarom vindt ik het wel heel jammer dat ik niet mee kon. Achteraf gezien was het wel goed dat ik niet mijn knie kapot heb gemaakt omdat het nog een flinke klim was.


De waterval waar de rest naar toe is geweest.

Toen de rest terug kwam was het middageten al bijna klaar, alleen moest het suikerriet nog geperst worden voor een zoet sapjee. We hebben een lange tijd met Sasha gesproken, de 7 jaar oude dochter van Mozes. Ze vertelde ons over haar manier van leven en wat het Rastafari precies inhoudt. Dominica telt 4500 Rastafari’ s van de 7400 inwoners. Sommige Rastafari’ s wonen ook in de stad, maar leven toch de manier van leven als de Rastafari’ s. Het eten werd geserveerd in een kokosnootschil en we aten van gedroogde bladeren als lepels.


Ons middag eten bij de Rastafari’s

Het was uiteindelijk toch nog wel een leuke dag, toen we die lange dag terugkwamen bij de boot moesten we meteen al richting Martinique. De reis naar Martinique is heel erg snel gegaan want we hadden harde wind. Dus we waren binnen 3 uur in Martinique. Op Martinique hebben we onze Latijn en Grieks docent opgehaald die voor 3 weken aan boord blijft. We hebben ook Jorieke de scheepsarts afgezet.

Mijn volgende blog gaat over de reis naar Curaçao en de expedities daar!