Dominica 16-12 tot 19-12

Toen Dominica al een grote vlek aan de horizon was moesten wij nog even de buitenkluiver vervangen, daar zaten 3 scheurtjes in door het klapperen van het zeil. Het was best een moeilijke klus en we hebben er ook een tijdje over gedaan. Maar vanuit het kluivernet zagen we de kust van Dominica toch wel het best van iedereen; palmbomen, stranden, gekleurde huizen, het was echt mooi om te zien. Na nog een paar uurtjes langs de kust van Dominica te hebben gevaren voeren we met ondergaande zon de baai van Portsmouth in. We werden meteen aangesproken door verkopers die in bijbootjes langs kwamen: Welcome in Dominica! De kust van Dominica heeft niet veel witte stranden, Dominica is meer een tropisch eiland met veel groen. Verder is Dominica een van de minst toeristische eilanden van het Caribisch gebied. Er zijn geen grote resorts en maar weinig steden.

Dominica, toen we aanvoeren.

Toen we eindelijk in de baai lagen, werd het anker neergegooid en de bijboot naar beneden getakeld. We mochten nog even avond zwemmen, in het water zwommen wel die avond zogeheten zeenaalden. Een soort vissen die s ’nachts agressief konden worden, best een paar mensen werden door deze zeenaalden gestoken en kregen een huiduitslag.

De dag erna hadden we weer een grote schoonmaak, toen we klaar waren mochten we met de bijboot nog even Portsmouth in. We kwamen aan op een strandje en werden begroet door een inwoner. De mensen daar zijn heel vriendelijk. Op het strand waren palmbomen, bananenbomen en kleine shopjes.

Een van de enige witte stranden in Dominica

Qua huizenbouw merkte je wel dat de mensen daar een stuk minder rijk zijn. Een bewoner vertelde ons waar de Mainstreet was, deze was vlak naast het strand gelegen. Overal langs de Mainstreat stonden vrouwen fruit te verkopen en de winkels waren vooral supermarkten en bakkers. Er waren op het strandje een paar barretjes waar je wat kon eten en drinken. Bij een van de barretjes was er ook internet en de meeste hebben daar nog even van internet genoten.

Een van de shopjes op het strand

Mijn mobiel is tijdens de oversteek kapot gegaan dus ik heb maar een beetje op het strandje gezeten. Daarna gingen we terug naar de boot omdat we die avond alweer naar Roseau gingen varen. De volgende dag gingen we namelijk naar de Boiling Lakes in het zuiden van het eiland. Tijdens onze tocht naar Roseau hielden we een BBQ aan dek.

De volgende morgen stonden we vroeg op om naar de Boiling Lakes te gaan. Toen iedereen klaar stond aan dek met zijn spullen, werden we met zijn allen met de bijboot naar de kant gebracht. Daar moesten we wachten op onze gids, Seacat, voor de komende 2 dagen. Er kwamen twee busjes die ons ophaalde en die brachten ons naar de voet van de berg. Tijdens de busreis stopte de chauffeur op meerdere plekken zodat Seacat even uit kon stappen om eieren en lunch te halen. We reden met het busje door een stuk regenwoud en waar we niet meer verder konden stapten we uit om de rest van het stuk te gaan lopen. Het was een tocht van 4 uur door het tropisch regenwoud om boven bij de Boiling Lakes te komen. Het was overal zo mooi en groen.


Het gebied waar we doorheen liepen met in het midden the Valley of Desolation en linksboven daarvan de zwaveldampen van de Boiling Lake.

Onze eerste stop was bij de rivier, daar aten we grapefruit en sinaasappel uit de jungle. Daarna liepen we een stuk verder door het regenwoud, het werd steeds groener en dichter. Na een tijd lopen kwamen we aan bij het hoogste punt van het eiland. Vanaf daar zagen we de bergen van Martinique, het eerste eiland ten zuiden van Dominica liggen. We konden over alles heen kijken. De gids deelde hier zijn zelfgemaakte sap uit. We liepen daarna een stuk naar beneden naar de Valley of Desolation. Vanaf daar zagen we de zwaveldampen al omhoog komen, en roken we al de zwaveldampen. Daar aangekomen zagen we een kale vlakte met borrelende beekjes waaruit zwaveldampen opstegen. De gids had een tas eieren die hij in het kokende water legde om te koken. Na 10 minuten kwamen deze eieren er met een zwarte schil uit, ze smaakte precies zoals normale eieren.


De zwarte eieren die we hebben gegeten.

De grond daar was ook grotendeels van klei en daar zaten veel voedende stoffen in, daarom smeerde hij het op onze gezichten. Eenmaal aangekomen bij de grens van de Valley moesten we nog een stuk door het regenwoud lopen om bij de Boiling Lake aan te komen. We maakten ook een stop om vers regenwater water vanuit de grond te drinken. Het was nog best een stukje lopen naar de Boiling Lake, toen we uiteindelijk bij de Lake aankwamen zagen we eindelijk hoe groot het echt was. Vervolgens kregen we lunch: gefrituurde bananen, makreel en tomatensalade. We maakte ook groepsfoto’s met de Lake op de achtergrond. Na die pauze begonnen we aan de terugreis. We liepen precies dezelfde route terug als heen. We liepen dus weer terug richting the Valley of Desolation. Op weg daar naar toe zijn we gaan stoppen om te zwemmen. We zwommen in een sloomstromend riviertje. Waar je in ondiepe poeltjes kon gaan liggen, om vervolgens via een waterval door te gaan naar de volgende.


Dit is waar we hebben gezwommen

Na die verfrissende duik liepen we door weer de berg op. Dan weer de berg af, met een stevig tempo die we helemaal doorzette naar beneden. We kwamen als een van de laatste groepen beneden omdat we als langst hadden gezwommen. Helemaal beneden gingen we weer zwemmen, dit keer gingen we zwemmen in grotten waar ook een deel van de Pirates of the Caribien zijn opgenomen. De grot was heel indrukwekkend van binnen aan het eind van de grot stroomde een waterval en sommige herkende de grond inderdaad echt van de film.


De grot van de buitenkant

De volgende dag stonden we weer met zijn allen op de kade te wachten voor de bus. Deze keer gingen we naar de Rastafari’s. Een manier van denken, een manier van leven waar een groep mensen echt in geloven, je hebt door heel het Caribisch gebied deze mensen. Ze leven heel onafhankelijk en ze komen bijna nooit in de stad. Bob Marley was bijvoorbeeld ook een Rasta. Seacat kwam die dag weer met dezelfde busjes als de vorige dag en we reden weer een stuk door Dominica heen, het was best mooi om een uur door Dominica heen te rijden zo zie je toch veel meer van het eiland. Onderweg stopten we meerdere keren, een keer om van het uitzicht over het regenwoud te stoppen maar ook een keer om verse vruchten uit bomen te proeven. Seacat wist precies wat alles was en welke giftige delen we niet konden eten. Tijdens het rijden plukte Seacat uit een boom een tak laurierbladeren, we mochten allemaal ruiken en een stukje proeven. In Nederland verkopen ze dat gewoon in de supermarkt. Ergens anders stopte Seacat om even een stukje chocolade en Dutch lady melk te halen. Het was gemaakt van pure cacoa. Van de Rastafari’ s had ik echt een hele andere verwachting, we kwamen aan bij een zelfgebouwd hutje, het hout was uiteraard geverfd in de kleuren rood geel groen, en de Rastafari’ s zelf hadden uiteraard Rasta haar. De leider van de groep, Moses, werden we meegenomen om aan het land te werken, we moesten aardappels uit de grond halen, vruchten voor de saus plukken en sinaassappels uit een boom pluken. Een andere groep moest weer verse kokosnoten uit een boom halen. Toen we terugkwamen met alle ingredienten voor het middageten gingen de rest van de groep weer met Seacat mee om naar de Victoria Falls te gaan. Ik had de vorige dag mijn knie overbelast dus ik kon jammer genoeg niet mee. Ik heb in de tussentijd met een andere geblesseerde op de rest van de groep gewacht, we hebben de Rasta’s geholpen met het middageten en we hebben wat meer van het dorp gezien.


Deze Rasta auto heeft zijn beste tijden al gezien

Ik hoorde van de anderen dat het heel mooi was om te zien en dat het heel indrukwekkend was, daarom vindt ik het wel heel jammer dat ik niet mee kon. Achteraf gezien was het wel goed dat ik niet mijn knie kapot heb gemaakt omdat het nog een flinke klim was.


De waterval waar de rest naar toe is geweest.

Toen de rest terug kwam was het middageten al bijna klaar, alleen moest het suikerriet nog geperst worden voor een zoet sapjee. We hebben een lange tijd met Sasha gesproken, de 7 jaar oude dochter van Mozes. Ze vertelde ons over haar manier van leven en wat het Rastafari precies inhoudt. Dominica telt 4500 Rastafari’ s van de 7400 inwoners. Sommige Rastafari’ s wonen ook in de stad, maar leven toch de manier van leven als de Rastafari’ s. Het eten werd geserveerd in een kokosnootschil en we aten van gedroogde bladeren als lepels.


Ons middag eten bij de Rastafari’s

Het was uiteindelijk toch nog wel een leuke dag, toen we die lange dag terugkwamen bij de boot moesten we meteen al richting Martinique. De reis naar Martinique is heel erg snel gegaan want we hadden harde wind. Dus we waren binnen 3 uur in Martinique. Op Martinique hebben we onze Latijn en Grieks docent opgehaald die voor 3 weken aan boord blijft. We hebben ook Jorieke de scheepsarts afgezet.

Mijn volgende blog gaat over de reis naar Curaçao en de expedities daar! 

De oversteek 11-26 tot 12-16

Het leven op zee was nog best even wennen, na 7 dagen weer op land te zijn geweest. Ik moest best weer een beetje wennen aan de golven en het bewegen van de boot. De welbekende anti-slip matjes moesten weer neergelegd worden want alles vloog weer door de salon heen. Deze keer begonnen ook schoolboeken rond te vliegen want school was weer echt begonnen. De eerste week moest ik nog best even inkomen, want concentreren in een volle salon is soms nog best lastig. Ook het slaapritme was weer even inkomen. Want doordat de school weer begonnen was draaiden we school en wachtdagen. Om een dag had je een school of een wachtdag. Ik draaide de wacht van 12 tot 4 ’s middags en ’ s nachts en de dag daarop moesten we meteen beginnen met een volle schooldag. Maar ook op onze wachtdagen moesten we 4 uur aan school werken. Je kan wel zeggen dat we een druk schema hadden.

Het leuke aan de lesdagen bij School at Sea is dat we ook heel erg veel in praktijk brengen. We hebben bijvoorbeeld met een sextant berekend hoe laat het precies was. Dit deden we door met behulp van de hoek van de zon uitrekenen wanneer het precies 12 uur was. Omdat we op de oceaan door verschillende tijdzones varen weten we nooit precies hoe laat het is. Later op de reis gaan we ook andere dingen leren zoals sterrennavigatie en dergelijke. Jaco, onze docent natuurkunde kwam bijvoorbeeld ook met het idee om met een grafische rekenmachine het temperatuurverschil in vergelijking met de diepte te meten. We hadden een grafische rekenmachine helemaal ingepakt in plastic om deze tot 20 meter diepte te laten zakken. Om zo de resultaten te bekijken.

De 2^e dag van de oversteek werd de zee ook meteen een stuk rustiger, er was bijna geen wind meer dus we moesten weer de motor aanzetten. Wat ook heel gaaf was tijdens de oversteek was dat we de mast in mochten wanneer we wilden. Op 17 meter hoogte konden we over de hele oceaan heenkijken.

Dit hoe het eruit ziet vanuit de mast.

De nachten op de oceaan zijn een stuk donkerder dan die aan land. De eerste nacht zagen we in de zee lichtgevende algen. Doordat er geen steden zijn op de oceaan heb je ook geen luchtvervuiling. De sterrenhemel is dus vaak heel helder, sommige wachten had je een superheldere sterrenhemel en zag je heel veel vallende sterren. We hadden ook wachten waar er een bijna volle maan was en die geeft op de oceaan ook veel licht.

Op de oceaan zagen we ook veel meer zeedieren. Zo vlogen er wel eens vliegende vissen op dek, deze gebruikten we dan als aas om mee te vissen. De eerste dagen helaas zonder succes. Maar na een paar dagen hadden we beet, we vingen 2 Dorades aan 1 lijn. Deze vissen fileerden we en zo aten we onze zelfgevangen vis. De koppen konden we weer gebruiken voor een nieuwe vangst. Al snel hadden we weer beet, we vingen een inktvis.

Een van de Dorades die we hadden gevangen.

Een heel groot voordeel van de rustige zee en weinige wind was dat we konden zwemmen! Na de lunch legden we even de boot stil om een duik te nemen midden in de oceaan. We maakten salto’s van de buitenkluiver en sprongen van de mast af. Het was zo’ n gave ervaring om op 4 kilometer diepte te gaan zwemmen. 7 dagen lang hadden we geen wind, en konden we dus elke dag zwemmen.

We hadden ook een slinger vast gemaakt aan de mast daar kon je dan vanaf slingeren.

Maar daarna begon het wel weer lekker te waaien, we konden weer zeilen en zeilden dan ook met een tempo richting Dominica. Bijna elke dag hadden we alle zeilen staan, we hadden wel weleens vlagerige wind en opkomende stormpjes daarom moesten we wel weleens een zeil weghalen en er weer opzetten, maar verder werd er niet zo veel veranderd aan de koers en de zeilen.

Ook al scheen bij ons vol de zon, en liep iedereen in zijn korte broek aan dek. Begonnen we toch wat meer in de Sinterklaas stemming te komen. Want op 5 december vierden we natuurlijk ook aan boord Sinterklaas. De Regina werd op autopilot gezet en iedereen kwam naar het tussendek. Martin verkleed als de Sint en Marjolein, een docent, als Piet. Iedereen had de best gedaan om leuke, persoonlijke gedichtjes voor elkaar te maken. Mieke, de docent Spaans, had ook nog als cadeau voor iedereen een chocolade letter, en er waren ook pepernoten.

Martin als Sinterklaas

Natuurlijk vond iedereen het jammer dat we niet meer konden zwemmen omdat de zeilen stonden. Maar na 2 dagen zeilen werden we toch door Martin naar het tussendek geroepen. Iedereen moest om half 4 in de salon aanwezig zijn in zijn zwemkleding! We zaten allemaal te wachten in de salon en de deuren werden dichtgedaan. Als eerst werd Wouter, een docent naar dek geroepen. Hij was al van plan om zichzelf te scheren dus hij kwam na een tijdje halfkaal terug. Sommige mensen dachten serieus dat ze halfkaal moesten. Ik werd ergens in het midden naar het dek geroepen, Buiten stond Martin verkleed als Neptunes, alle andere crewleden stonden met dweilen en emmers om me met eten van de vorige avond onder te gooien. Ik moest gaan liggen op het dek en werd helemaal ondergegooid. Maurice en Naath scheerde me nep ‘ kaal’ met de tondeuse. Omstebeurt werd iedereen naar dek gehaald, waarop we met zijn allen KAAL, KAAL, KAAL schreeuwden.

Omdat we ook elke schooldag Spaans kregen sloten we deze periode af met een Spaans toets. Deze telde mee voor je Spaans diploma en bestond uit een onderdeel spreken, luisteren en grammatica. Mijn mondeling ging best redelijk, ik kon al een redelijk gesprekje met Mieke.
Een paar dagen voor aankomst werd de scheepsovername aangekondigd. Iedereen kon solliciteren voor een functie. Je had de functies van kapitein, stuurman, bootsman, kok en machinist. Je mocht als je wilde solliciteren voor een van deze functies. Sollicitatie ging met een brief, sollicitanten schreven allemaal uitgebreide brieven waarom juist zij aangenomen zouden moeten worden. De beste sollicitanten werden uitgenodigd voor een gesprek. Ik heb me niet gesolliciteerd voor iets omdat alle functies die me interessant leken al heel druk bezet waren, ik ga volgende keer wel solliciteren. Tijdens de scheepsovername nemen wij dus het schip over. De bemanning zijn er wel altijd bij maar doen niet zoveel meer. Ze grijpen alleen in als het gevaarlijk wordt. De mensen die geen functie hebben zijn gewoon matrozen en draaien gewoon wachten. De scheepsovername was een groot succes en alles verliep rustig

Om 12 uur stond iedereen met zijn trekkingsrugzak klaar voor waar we allemaal zo lang op hadden gewacht; de beklimming van de El Teide. De El Teide is met 3718 meter de 3na hoogste vulkaan ter wereld en de hoogste berg van Spanje. Tijdens de busreis zagen we steeds meer van het prachtige landschap, veel groen, palmbomen en zon. Na een tijdje stegen we zo hoog dat we met de bus door de wolken gingen. Eenmaal aangekomen bij basecamp op 2000 meter hoogte begonnen we aan de klim naar de herberg op 3500 meter. Er was ons al verteld dat het een zware beklimming zal worden maar ik was vrij zeker ervan dat ik het zou halen. We liepen eerst met de hele groep bij elkaar maar zoals verwacht deelde de groep zich vrij snel op in verschillende snelheden. Ik zat in het snelste groepje en we gingen met een stevig tempo de berg op.

Zo liepen we het eerste stuk de berg op.

We dachten dat we nog een stuk moesten lopen maar toen zagen we de herberg. De herberg was onze overnight stop, het was best modern onderhouden en het was de enige slaapplek in het nationaal park.

Je had ook een heel mooi uitzicht vanaf de herberg.

Omdat het de enige plek was waar je eten kon kopen in een wijde omtrek had de eigenaar ook de snoepautomaat lekker duur gemaakt, 4 euro voor een Snickers?! Omdat we dus als eerste boven waren zijn we nog een stuk terug gegaan om een paar achterblijvers te helpen door zware rugzakken te dragen. Bij de herberg aten we s’ avonds onze meegebrachte soep en gingen we een beetje internetten. De volgende morgen moesten we al om 4 uur op om op tijd op de top de zijn voor de zonsopkomst. De reis naar de top was nog maar een klein stukje maar het was wel steil, donker, koud en je had minder zuurstof op die hoogte. Na een uurtje waren we op de top, we hadden daar echt een fantastisch uitzicht over Tenerife, Gran Canaria en de zee. We zaten boven de wolken en zagen de zon opkomen boven de wolken De zonsopkomst was een beetje bewolkt maar het was wel mooi.

Zonsopkomst op de El Teide

Iedereen op een na heeft de top gehaald. De vorige jaren van School at Sea hadden altijd veel meer afvallers dus we hebben best goed gedaan. De terugreis naar beneden was best makkelijk en binnen een paar uurtjes zaten we weer in de bus naar beneden.


Op de weg terug naar beneden met een docent op de voorgrond…
 
Weer terug in Santa Cruz hadden we de rest van de middag vrij, ik ben toen weer de stad in gegaan om nog een beetje van de stad te zien, s’ Avonds hebben we ook nog pizza’s gegeten.

De volgende morgen stonden we allemaal weer vroeg aan dek voor een uitwisseling met een Spaanse school. De school zag er modern en nieuw uit. De school zat midden in de stad en het was een redelijk grote middelbare school.

De Spaanse school die we hebben bezocht.

Toen we aankomen werden we begeleid naar de gymzaal. Aan het begin werden we vooral door de Spaanse leerlingen aangekeken. Maar we gingen deden veel teambuildingachtige oefeningen waarbij we aan Spaanse partners werden gekoppeld en moest samenwerken. Uiteindelijk kwamen er wel gesprekken in gebrekkig Engels toch wel op gang. Met sommige kon je echt geen Engels spreken en moest ik dus mijn Spaans lessen in de praktijd brengen… Na de activiteiten kregen we even vrije tijd waarin we met de Spaanse leerlingen kennis konden maken. Van onze docenten mochten we Spaanse leerlingen uitnodigen voor een BBQ aan boord van de Regina Maris die avond.

Groepsfoto van de uitwisseling.

Voor de BBQ moesten we nog erg veel organiseren, met elkaar maakten we een lijst met taken die voor die avond gedaan moesten worden, iedereen ging hard aan de slag. Ik had die dag keukendienst dus ik ben bezig geweest met de BBQ. Toen alle voorbereidingen klaar waren werden de Spaanse leerlingen bij de afgesproken plek opgehaald en naar de boot geëscorteerd. Uiteindelijk waren er een stuk of 50 mensen gekomen en de avond was uiteindelijk wel gezellig. Martin had voor een bandje uit Tenerife gezorgd, en samen met de Spaanse leerlingen aten en praatte we op de kade.

De volgende dag kregen we weer vrije tijd in Santa Cruz, maar omdat we alles eigenlijk al gezien hadden besloten we met de tram naar de oude binnenstad van Santa Cruz te gaan. Daar hebben we rondgekeken, Sinterklaascadeaus gekocht en boodschappen voor de oversteek ingekocht. Sinterklaas wordt namelijk ook gevierd aan boord. Iedereen aan boord moest een lootje trekken en voor diegene een cadeautje kopen en een gedicht maken. Ik had Lexi, een van de twee Duitse leerlingen aan boord. Ze is al wel hard bezig om Nederlands te leren. Ik heb uiteindelijk mijn gedicht deels in het Engels en deels in het Nederlands geschreven. Ik had van mijn 5 euro budget een paar armbandjes en Tenerife dingetjes gekocht.

Plaza de Espana in Santa Cruz

De laatste dag vrije tijd hadden de docenten een opdracht meegegeven voor in de stad. We moesten naar de markt gaan om met een budget van 5 euro de mooiste en lekkerste fruitsalade te maken. In ons beste Spaans moesten we duidelijk maken welk fruit we wilden. Ook zaten we best erg in tijdnood, want we hadden maar een half uur om met de marktkoopmannen te onderhandelen. Op de markt vonden we ook veel bijzondere vruchten. Vruchten die je niet in Nederland kan kopen, ik herkende de meeste tropische vruchten nog wel uit Singapore.

Onze fruitsalade die we hadden gemaakt.

Toen was het alweer de laatste dag op Tenerife, en voor vertrek moest nog een hoop gebeuren; de hutwissel, de grote schoonmaak, de wachtwissel en het storen. Je begrijpt vast wel dat het een grote chaos aan boord was. Vooral tijdens de hutwissel, iedereen liep druk heen en weer om hun schoonmaaktaakje en persoonlijke spullen klaar te maken. Alles liep door elkaar heen, het heeft ook een hele tijd geduurd. Toen de vrachtwagen met boodschappen aankwam werd de chaos absoluut niet minder Alles moest onder de banken en in de koelkasten geruimd worden. We hebben uiteindelijk nog wel tussendoor de Wylde Swan kunnen bekijken, De Wylde Swan is ook een groot Tall Ship, het was vorig jaar het tweede schip van School at Sea en heeft vorig jaar hetzelfde gedaan als wat wij hier doen.


Zo lagen we in de haven met 2 andere Tall Ships.

Na al deze voorbereidingen waren we klaar voor de 3 weken durende oversteek om te zeilen naar een ander continent. 

8/11 tot 19/11

Niemand vond het echt een bijzondere stad dus waren we blij om eindelijk weer te vertrekken! Eindelijk naar Tenerife! De wind stond goed. We waren al aardig op weg. Totdat de wind weer draaide waardoor we terug moesten naar de dichtstbijzijnde stad. We waren al een flink stuk richting Brest, maar tot onze teleurstelling moesten we naar Cherbourg. Als schrale troost was Cherbourg een stuk mooier dan Boulogne. We gingen pas ’s nachts door de sluis en lagen rond 3 uur in de binnenhaven. De volgende ochtend gingen we naar een oorlogsmuseum over D-Day. Het was redelijk interessant omdat we echt op de plek stonden waar gevochten was. De volgende nacht gingen we weer verder, eindelijk na drie keer gedacht te hebben, nu echt naar Tenerife! Nu begon het echte wacht lopen en het eerste lange stuk op zee. Je merkte dat je slaapritme begon te veranderen. Verder merkten we dat we zeebenen begonnen te krijgen. We raakte er aan gewend om, om 3 uur op te staan om wacht te gaan lopen, tot 6 uur. Elke wacht had naast wachtlopen nog een tweede taak. De taak van onze wacht groep was het brood bakken. Dit kneden we s’ nachts als iedereen aan het slapen is, de volgende ochtend moet de keukenploeg het afbakken. Een keer in de week hebben we keukendienst dit houdt in dat we samen met vier mensen uit de vier andere wachten de hele dag in de keuken moeten staan. We moeten dan voor 45 man koken, dat is de eerste weken nog best een uitdaging. Want hoeveel pakken spaghetti moeten er in een pan voor 45 personen? Nadat we Brest voorbij waren gingen we de Atlantische Oceaan op. We merkte dat de zee rustiger werd en de wind gunstiger. Het weer werd ook beter, meer zon, minder regen. We zagen bijna om de twee dagen groepen dolfijnen, die om het schip heen zwemmen.

We hadden de wind van achteren en vanaf dat moment hebben we alleen nog maar gezeild! Na Brest kwam ook de eerste bijeenkomst van de scheepsraad. Uit elke wacht werd een vertegenwoordiger gekozen die in de scheepsraad komt voor de periode tot Dominica, ook zit in de scheepsraad een docent en Martin. Je kan voor de scheepsraad komen als je de regels hebt overtreden, waarover een passende straf bedenkt. De reis verliep verder heel goed en we gingen met een flinke snelheid richting Tenerife. We zijn nu aangemeerd in een haven dicht bij het centrum van Santa Cruz.

De komende dagen gaan we de El Teide, de der na hoogste vulkaan ter wereld, beklimmen. We gaan ook een uitwisseling doen met een lokale school. We gaan ook nog barbecueën met de Duitse versie van School at Sea. In mijn volgende blog zal ik daarover vertellen!

29/10 tot 7/11

Iedereen had veel zin om eindelijk de zee op te varen, Zo konden we eindelijk de goede kant op varen. De eerste paar dagen waren nog best zwaar. Er waren veel zeezieken. Iedereen lag zeeziek op bed, en als mensen dan toch naar buiten kwamen zagen ze er niet echt goed uit. Het leven aan boord is heel anders dan thuis. Het leukste is dat je in een huis woont wat beweegt. Iedereen was ingedeeld in wachten, zo liepen we ’s nachts en overdag een wacht van 3 uur. Ons dag- nacht ritme werd heel anders en je krijgt een 24 uur ritme, wij hadden namelijk de wacht van 3 tot 6 overdag en van 3 tot 6 ’s nachts. Tijdens onze wachten moeten we zeilen, hijsen, strijken, sturen en navigeren. Daarnaast heeft elke wacht nog een extra taak, een wacht is verantwoordelijk voor het bakken van brood, een andere wacht zorgt voor de stroom en moet de generator starten en het vuile water afpompen. En ook het afval moet worden geknipt op zee, het plastic wordt namelijk gewassen en kleiner geknipt omdat dit niet overboord mag worden gegooid. Op een gegeven moment wenden de zeezieken ook aan het leven op zee. 2 dagen op zee, toen iedereen al ingesteld was op Tenerife kregen we te horen dat we al weer niet verder konden varen. Door een slechte windrichting mochten we de zeilen laten zakken, en moesten we op de motor tegen de golven invaren. Dit leidde ertoe dat we niet verder konden en in Boulogne moesten aanmeren.

De bedoeling was dat we hier 3 dagen bleven wat uiteindelijk 5 dagen werd. Boulogne was niet echt chill, we zijn wel nog Boulogne in geweest om inkopen te doen, ouders te bellen en nog iets van de stad te zien. Verder hebben we onderzoek gedaan naar wat er op het strand ligt. Dit doen we op alle stranden waar we zijn. Dit is een onderzoek voor biologie. Boulogne is een klein vissersstadje in Frankrijk, hier zie je nog veel overblijfselen van de Tweede Wereldoorlog, zo zijn er veel bunkers en forten. 

20/10 tot 28/10

Zondag 20 oktober toch een moment waar je best wel lang naar toe leef. Ik stond thuis klaar met gepakte tassen om te vertrekken. We mochten vanaf 10 uur aan boord van de Regina Maris in Amsterdam!

Nadat ik afscheid had genomen van mijn familie voor 5 dagen en ze een rondeleiding hadden gehad begon het 5 dagen lang voorbereiden om op 25 oktober konden vertrekken. In die dagen hebben we een aantal dingen gedaan; het begon allemaal met de kamer indeling. Even kijken met wie ik op de kamer lig tot Tenerife. Ik lig met 3 andere jongens op de kamer. Om het simpel te zeggen heel anders dan dat je thuis gewend bent. Gelukkig heb ik het goed getroffen met de jongens op mijn kamer. Ik heb mijn spullen aan boord gebracht en toen werden de wachten bekend gemaakt, voor de reis tot Tenerife. Als we zeilen loopt elke wachtgroep twee keer per dag een wacht van drie uur.

De andere dagen hebben we het schip en de zeilen leren kennen. De derde dag hebben we gestored voor onze eerste zeilreis tot Tenerife, 7000 kg in totaal! 

De nacht van 24 op 25 oktober zijn we door de sluis in Amsterdam gevaren en de volgende dag was het echte afscheid. Mijn familie op de kade zag ik toen het laatst voor een half jaar.

Het eerste besluit van onze kapitein, Martin was dat we niet meteen de Noordzee zouden opgaan omdat er slecht weer aankwam. De ergste storm sinds 1978 was verwacht, en met noodweer wil je liever niet op de Noordzee zitten. We zijn de sluis uitgevaren en voor de sluis bleven we liggen. Het was natuurlijk in eerste instantie wel balen maar uiteindelijk veel fijner om eerst op het IJsselmeer te oefenen.

De volgende dag voeren we vanuit IJmuiden het IJsselmeer op, de eerste keer zeilen was heel vet.

Er stond wel heel veel wind en daarom wisten we meteen wat ‘ zeevast’ echt betekende. Alle spullen vlogen door de salon en de hutten.

Op het begin waren ook heel veel mensen zeeziek. Ik ben zelf nog helemaal niet zeeziek geweest. Na Enkhuizen nam de wind echt goed toe. Zo kwamen onze zeilpakken al snel goed van pas. Het waaide zo hard dat Martin liever wilde dat we een zeil lieten zakken. Omdat we nog niet heel ervaren waren ging er toen iets mis waardoor het zeil scheurde. We zijn meteen naar Den Oever gevaren, waar we bleven liggen voor de storm. Daar hebben we het zeil vervangen en hier zijn we een nacht gebleven. 

De eerste blog! Ik ben druk bezig om de site op te bouwen. Op dit blog zal ik eens in de zoveel tijd tijdens de reis iets schrijven. Ook houd ik iedereen hier op de hoogte hoe het met de sponsoring gaat. De updates zullen wat sporadisch zijn als ik op reis omdat ik niet altijd internet heb.